Memlekette ilk iletişim fakültesi 57 yıl önce İstanbul Üniversitesi çatısı altında UNESCO’nun ve Gazeteciler Cemiyetinin katkılarıyla Basın Yayın Yüksek Okulu olarak kuruldu. Ardından 1992 yılında İletişim Fakültesine dönüştürüldü.
O günden bu güne de iletişim fakültelerinin sayıları, özel üniversiteler ile birlikte 100’ü aştı.
İlk açıldıkları zamanlara tevellüdüm yetmemekle birlikte, eğitim gördüğüm zaman dilimi ile önceki birkaç yıla dair bilgim var.
Bilgimin olduğu yıllar; sektörle bağın kopmadığı, bizzat akademisyen olmasa bile sektörde tecrübeli isimlerin öğrencilerle derslerde buluştuğu yahut daha önceden sektörde dirsek çürütüp sonradan akademiye geçen akademisyenlerin sayıca fazla olduğu yıllardı.
Muhtemelen ilk açıldığı yıllarda, Türkiye’de yetişmiş akademisyen olmadığı için sektörden daha çok besleniyordu iletişim fakülteleri.
Son gelinen noktada ise, hem fakülte sayısı hem de akademisyen sayısı arttığı için fakültelerle meslek bağı ciddi oranda koptu.
Akademide fakülte denildiği zaman, teorik eğitimin ağırlıkta olduğu bir eğitim şekli akla gelir.
Bu nedenle fakültelerden meslekî eğitim beklenmez.
Ancak, söz konusu olan iletişim fakülteleri olduğunda ve mezun profilinden beklentileri göz önünde bulundurduğumuzda salt teorik eğitimin iş görmediği aşikâr.
Nihayetinde, dijitalleşme ile birlikte hızın daha da önem kazandığı medya sektöründe, sektörün iletişim mezunlarından beklentisi teorik bilgi değil, bizzat iş yapabilme kabiliyeti ve iş yapabilmenin kendisi…
Son yıllarda yetişmiş akademisyen sorunu kalmadığı için, sektörle bağı kopan iletişim fakültelerinde eğitimin daha fazla teori ağırlıklı olması, sektörün beklentisini karşılayacak mezun sayısında azalmaya neden oldu.
Gazetecilik, televizyonculuk ve bağlantılı profesyonel işler, bir yandan da usta-çırak ilişkisinin olduğu, olması gerektiği alanlardır.
Haber nasıl yazılır konusunu teoride öğrenmek haber yazmaya yetmeyeceği için, bu işi bizzat tecrübe etmiş olanın püf noktaları ile öğreteceği bir meslekî eğitim sürecine mutlaka ihtiyaç duyar.
Öte yandan, haber yazmak yalnızca masa başında icra edilecek bir iş olmadığı, bizzat saha ile ilişkili olduğu için de; sektörde dirsek çürütmeden doğrudan teorik eğitimle yetişmiş akademisyenler işi öğretmekte eksik kalmaktadır.
Usta-çırak ilişkisini de koparan bu eğitim sistemi sonuç olarak mezunlarına da, sektöre de hem vakit kaybettirmekte hem de zarar vermektedir.
Sonuç; binlerce iş bilmeyen mezun ve personel ararken iş öğretme yükü altında ezilen profesyoneller…
Çözümü için ise öncelikle iletişim fakültelerinin “kimlik sorunu” aşılmalıdır. İletişim fakülteleri, teorik eğitimin verildiği eğitim kurumları olmalı, meslekî eğitim mi ağırlıkta olmalı buna karar verilmelidir (Gelinen nokta bize meslekî eğitimin ağırlıkta olması gerektiğini gösteriyor).
Sadece akademisyen yetiştirecek düzeyde teorik eğitim verenlerin sayısı azaltılmalı, geri kalanında da meslekî eğitim ağırlıkta olmalı, mesleğin profesyonelleri ile –hatta akademinin her fırsatta burun kıvırdığı alaylılarla da- acilen yeniden bağ kurulmalıdır.
Kaldı ki sektör profesyonellerinin, bu kadar mezuna ihtiyacı olmadığı gibi, mezunlara iş öğretmeye de vakti yoktur…
Selma KARA :Birlik Haber Ajansı Yazarı
