Heba ettim ömrümü gurbete boşa geldim
Özlemlerim depreşik gönül defterim yırtık
Zalim felek savurdu garkım hasrete artık
Bedenim yıpranırken gönlü çağlayan oldum
Ağıtlarım yükselip arşı alayı aşsa
Geriye dönse zaman gençliğim verse bana
Kır papatyalarını derip toplasam sana
Hercai bu hayatım yönü değişse şaşsa
Kendim ettim eyledim huzuru arar iken
Aradığım sevgiydi acımadı el alem
Susarak nadim kaldım başımda idi elem
Hangi tarafa dönsem heryeri telli diken
Şehirin ışıkları insanı kandırıyor
Çarpa çarpa öğretir gurbetin zorluğunu
Yüzü ışıltı saçar çekersin horluğunu
Gündüzü unutturup geceyi andırıyor
Mihrimâh’ın kalbide hazanlı nurdan yüzü
Vakiti çoktan geçmiş hüznünü yükler içe
Umut aşka on kala ölümü de beş geçe
Çeşme olmuş akıyor her daim iki gözü
TC Nezaket Demir
